آیا موش های خانگی ناقل بیماری هستند؟

سالمونلا که در بسیاری از مکان‌ها، از جمله مواد غذایی خام و فضولات حیوانات یافت می‌شود، باکتری عامل سالمونلوز است. موش های خانگی می توانند سالمونلا را از مدفوع خود و با آلوده کردن اقلام موجود در خانه تنها با لمس آنها پخش کنند.

افرادی که به سالمونلوز مبتلا می شوند، مشکلات گوارشی مانند گرفتگی عضلات، تب و اسهال را تجربه خواهند کرد. این علائم فقط باید چند روز طول بکشد، اما افراد مسن، کودکان خردسال و کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند ممکن است نیاز به درمان بیشتری داشته باشند.

این بیماری با آنتی بیوتیک درمان نمی شود و باید منتظر ماند. متأسفانه، در موارد شدید، سالمونلوز می تواند باعث سپسیس شود و به یک بیماری تهدید کننده زندگی تبدیل شود.

موش های خانگی نیز دارای تب گزش موش هستند که با نام های RBF یا تب هاورهیل نیز شناخته می شود. این یک بیماری عفونی است که توسط دو سویه باکتری ایجاد می‌شود: استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس (که در ایران نیز یافت می‌شود) و اسپیریلوم منوس (که در آسیا و ایران یافت می‌شود).

بیشتر مردم پس از دست زدن به جوندگانی مانند موش های خانگی که ناقل بیماری هستند یا با مصرف غذا یا آب آلوده به باکتری آلوده می شوند. در صورت خراشیدگی یا گاز گرفتن توسط موش خانگی بسیار مهم است که مراقب علائم باشید. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب بسیار مهم است زیرا این بیماری می تواند کشنده باشد.

علائم شایع RBF استرپتوباسیلاری شامل تب، استفراغ، سردرد، درد مفاصل و بثورات پوستی است. بثورات پوستی که به صورت یک ناحیه صاف و قرمز همراه با برجستگی ظاهر می شود، ممکن است چند روز پس از آلوده شدن روی دست ها و پاها ظاهر شود. آنتی بیوتیک ها تنها راه درمان این بیماری هستند و می توانند در درمان بیماری موثر باشند.

برخی از هانتا ویروس ها برای اولین بار در سال 1993 در جنوب غربی ایالات متحده، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری هانتاویروس Sin Nombre شناسایی شدند، برخی از هانتا ویروس ها می توانند باعث بیماری نادر اما کشنده ای به نام سندرم ریوی هانتاویروس (HPS) شوند.

در ایالات متحده، هانتا ویروس بیشتر توسط موش آهوی منتقل می شود. اما موش‌های پا سفید، موش‌های پنبه‌ای، موش‌های برنجی و موش‌های خانگی ناقل‌های هانتاویروس‌هایی هستند که باعث ایجاد HPS می‌شوند. ویروس معمولاً زمانی منتقل می‌شود که ادرار جوندگان، مدفوع یا مواد لانه‌سازی به هم زده می‌شوند، در هوا منتقل می‌شوند (اغلب هنگام تمیز کردن کابین، گاراژ یا خانه) و توسط افراد استنشاق می‌شوند.

علائم هانتاویروس شامل خستگی، تب و دردهای عضلانی است و معمولاً 1 تا 5 هفته پس از مواجهه ظاهر می شود. 4 تا 10 روز پس از مرحله اولیه بیماری، زمانی است که ممکن است علائم دیررس هانتاویروس از جمله سرفه، مشکل در تنفس، فشار خون پایین و ضربان قلب نامنظم ایجاد شود. تایید عفونت با آزمایش خون به دست می آید. هیچ درمان درمانی جهت دار برای این ویروس وجود ندارد، اما با تشخیص زودهنگام و درمان های حمایتی بهبود می یابد.

LCM یک بیماری عفونی است که موش های خانگی حامل آن هستند که توسط ویروس کوریومننژیت لنفوسیتی (LCMV) ایجاد می شود. موش های خانگی میزبان اصلی این بیماری هستند و تخمین زده می شود که 5 درصد از موش های خانگی ناقل و ناقل این بیماری هستند.

مانند هانتاویروس، این ویروس می تواند پس از قرار گرفتن در معرض فضولات جوندگان یا مواد لانه سازی منتقل شود. تماس فیزیکی با یک جونده آلوده، به ویژه در اثر نیش یا خراش، می تواند منجر به عفونت شود. علاوه بر این، افراد باردار می توانند LCM را به فرزندان خود منتقل کنند که باعث نقص مادرزادی یا حتی سقط جنین شود.

این عفونت دو مرحله دارد: علائم غیر اختصاصی مانند آنفولانزا و بیماری عصبی. مرحله اول علائمی مانند تب، بی اشتهایی، دردهای عضلانی و سردرد دارد. فاز دوم، طبق CDC، شامل علائمی مانند مننژیت (سفتی گردن، سردرد، و غیره)، آنسفالیت (اختلالات حسی، ناهنجاری‌های حرکتی، خواب‌آلودگی و غیره) و مننژوانسفالیت است. اکثر کسانی که به بیماری عصبی مرتبط با LCMV مبتلا می شوند زنده می مانند اما اغلب نیاز به بستری شدن در بیمارستان و مراقبت های حمایتی دارند.